عبرتی کوتا لب از هذیان به هم دوزد مرا

موج این گوهر نمی دانم چه پهلو زد مرا

عمرها شد آتشم افسرده است ما نفس

خنده ها بسیارکردیم گریه آموزد مرا

زان همه حسرت که حرمان باغبارم برده است

می زند دامن نمی دانم کی افروزد مرا

محرم آن شعله خویم جانب دیرم مخوان

عالمی را جمع سازم هرکه بدوزد مرا

حرف لعل اوخموشم کردبیدل عمرهاست

گبر دارد رو به محرابی که می سوزد مرا